WHEN NUSRAT SINGS
ਜਦੋ ਨੁਸਰਤ ਸਾਹਿਬ ਗਾਉਂਦੇ ਨੇ
There is a region, unmapped, dimensionless,
ageless and divine,
where the crystal moon reflects the light of a
violet sky.
Suspended between one moment and the next, the
silver stars shine
above and below us, inside and through us-we are
this high.
I go there when Nusrat sings.
ਮੈਂ ਇਕ ਅਜਿਹੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿਚ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ, ਜਿਥੇ ਨੁਸਰਤ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈਂ
ਅਤੇ ਉਹ ਇਲਾਕਾ ਨਾ-ਮਾਪਿਆਂ, ਨਾ ਪੈ ਮਾਇੱਸ਼ਸ਼ੁਦਾ ,
ਉਸ ਤੋਂ ਪਰੇ ਅਤੇ ਦੇਵੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਇਲਾਕਾ ਜਿਥੇ ਚਮਕਦਾ ਚੰਦ, ਨੀਲੇ ਅਸਮਾਨ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਬਿਖੇਰਦਾ,
ਅਤੇ ਜਿਥੇ ਸਿਲਵਰ ਦਾ ਤਾਰਾ ਇਕ ਲਮਹੇ ਅਤੇ ਦੂਸਰੇ ਲਮਹੇ ਵਿਚ ਅਟਕਿਆ ਹੋਇਆ
ਸਾਡੇ ਉਪਰ ਤੇ ਨੀਚੇ ਟਿਮ ਟਿਮਾਉਂਦਾ ਹੈਂ ਅਤੇ ਇਹ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਟਿਮ ਟਿਮਾਉਂਦਾ ਹੈਂ
ਅਸੀਂ ਨੁਸਰਤ ਦੇ ਗਾਉਣ ਸਮੇ ਏਨੀ ਉਚਾਈ ਤੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ।
There is a memory of celestial sound, buried in
our brains,
hidden by dreams in the instant of time. Some
musicians can
hear it, but their instruments produce just the
crudest remains.
The only way to express it is with the passion,
the voice of Man.
I hear this when Nusrat sings.
ਮੈਂ ਨੁਸਰਤ ਨੂੰ ਜਦੋ ਗਾਉਂਦੇ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ
ਤਾ ਦਿਮਾਗ਼ਾਂ ਵਿਚ ਦਫ਼ਨ ਮੇਰੇ ਬ੍ਰਹਮੰਡ ਦੀ ਆਵਾਜ ਦੀ ਯਾਦ ਉੱਠ ਖੜੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਉਹ ਆਵਾਜ ਜੋ ਉਸ ਪਲ ਦੇ ਸਮੇ ਦੇ ਖੁਆਬਾਂ ਹੇਠ ਕੀਤੇ ਗੁਮਸੁੰਮ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਕੁਝ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਉਸ ਆਵਾਜ ਨੂੰ ਸੁਣ ਸਕਦੇ ਹਨ
ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਜ ਸਿਰਫ ਉਸ ਯਾਦਦਾਸ਼ ਨੂੰ ਮੋਟੇ ਤੋਰ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਕਫ਼ਾਇਤ ਕਰਦੇ ਹਨ
ਉਸ ਯਾਦ ਦਾ ਸਿਰਫ ਜਜਬੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਜਹਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ
ਜਿਸ ਨੂੰ ਕੇ ਇਕ ਆਦਮੀ ਦੀ ਆਵਾਜ ਵਿਚ ਆਖ ਸਕਦੇ ਹਾ
ਮੈਂ ਨੁਸਰਤ ਨੂੰ ਜਦੋ ਗਾਉਂਦੇ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ
ਤਾ ਦਿਮਾਗ਼ਾਂ ਵਿਚ ਦਫ਼ਨ ਮੇਰੇ ਬ੍ਰਹਮੰਡ ਦੀ ਆਵਾਜ ਦੀ ਯਾਦ ਉੱਠ ਖੜੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਉਹ ਆਵਾਜ ਜੋ ਉਸ ਪਲ ਦੇ ਸਮੇ ਦੇ ਖੁਆਬਾਂ ਹੇਠ ਕੀਤੇ ਗੁਮਸੁੰਮ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਕੁਝ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਉਸ ਆਵਾਜ ਨੂੰ ਸੁਣ ਸਕਦੇ ਹਨ
ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਜ ਸਿਰਫ ਉਸ ਯਾਦਦਾਸ਼ ਨੂੰ ਮੋਟੇ ਤੋਰ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਕਫ਼ਾਇਤ ਕਰਦੇ ਹਨ
ਉਸ ਯਾਦ ਦਾ ਸਿਰਫ ਜਜਬੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਜਹਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ
ਜਿਸ ਨੂੰ ਕੇ ਇਕ ਆਦਮੀ ਦੀ ਆਵਾਜ ਵਿਚ ਆਖ ਸਕਦੇ ਹਾ
There is a sensation that starts in the heart;
subtle, profound, more
than orgasmic, that frightens and thrills me at
the same time. When
I have courage enough to surrender and reach the
climax, we’ll pour
the love of God over the earth until it touches
all men.
I feel that when Nusrat sings.
There is a love, the essence of all that is and
is not, without
end or limit, incomprehensible, the last mystery.
Frustration and failure meet those who try to
study about
it, and yet some few souls by grace may enjoy its
ecstasy.
I sense it when Nusrat sings.
There is a longing, an emptiness that won’t be
denied, a loss
so magnificent it becomes the driving force of
all life.
Saints and sinners alike must carry the weight of
the same cross;
the wounds of all humanity are bleeding from the
same knife.
I know why when Nusrat sings.
